Blankenberge to jedno z kilku nadmorskich miast w Belgii, które jest popularne wśród turystów. Wielu z nich to tzw. jednodniowi turyści, którzy spędzają tu tylko kilka godzin głównie na plaży. Nic dziwnego, bo to piaszczysta i szeroka plaża o długości ponad 3 km, jest też 350-metrowe molo.
A szkoda, bo Blankenberge to nie tylko plaża, ale też wspaniała architektura, ciekawe zabytki i wyjątkowe rezerwaty przyrody. Można tu spędzić nawet tydzień i spokojnie w rytmie slow poznawać miasto. Największą atrakcją jest oczywiście plaża, ale w pobliżu Blankenberge znajdują się trzy ciekawe obszary przyrodnicze: De Fonteintjes to wąski pas wydm między Blankenberge i Zeebrugge, Zeebos to 41-hektarowy las oraz rezerwat de Uitkerkse Polder.

Blankenberge to miasto o bardzo ciekawej historii, w roku 1270 Małgorzata II, zwana Małgorzatą z Konstantynopola hrabina Flandrii nadała prawa miejskie Blankenberge, które wówczas było osadą rybacką liczącą około 60 statków. Liczne wojny utrudniały rozwój portu, rybacy rozładowywali swoje statki na barki, które podpływały do plaży a mniejsze kutry rybackie cumowały na plaży. W XIV wieku wybudowano pierwszą w Blankenberge latarnię morską, w XV wieku powstał port śródlądowy, ale port z prawdziwego zdarzenia powstał dopiero w roku 1871. W czasie wojny osiemdziesięcioletniej miasto bardzo ucierpiało, około 1600 roku miasto liczyło zaledwie 120 mieszańców. W następnym wieku miasto zostało odbudowane i pod koniec XVII wieku flota rybacka liczyła około 30 statków. Mimo tych niedogodności całe stulecia większość mieszkańców zajmowała się rybołówstwem aż w pierwszej połowie XVIII wieku pojawili się pierwsi turyści, którzy odkryli atrakcyjność morza i przyjemność z przebywania na plaży, ale nikt wtedy się nie opalał ani nie pływał w morzu. Pierwszymi turystami byli mieszkańcy Brugii, którzy przybywali nad morze spędzić miło i przyjemnie dzień. W następnym wieku nastąpił rozwój kultury wypoczynku plażowego, którego istotą w tamtym czasie była turystyka kąpielowa, bo odkryto uzdrawiającą moc kąpieli leczniczych. Nowa moda przybyła na belgijskie wybrzeże z Anglii na początku XIX wieku. W Blankenberge pierwsze kabiny kąpielowe pojawiły się na plaży w roku 1838. W kolejnych latach wybudowano obiekty, które zapewniały wygodny wypoczynek bogatym turystom. Przełomowy był rok 1863, bo wtedy 16 sierpnia otwarto przystanek kolejowy Blankenberge na linii kolejowej Heist-Bruges. To był początek wielkich zmian. Połączenie kolejowe sprawiło masowy napływ turystów, a to zmieniło oblicze miasta. W wyniku rewolucji przemysłowej obok starej klasy ludzi zamożnych – szlachty powstała się nowa klasa – burżuazja. Nowa elita, która chciała się dobrze bawić w komfortowych warunkach. Dla nich powstawały wspaniałe obiekty – luksusowe hotele, nowoczesne nadmorskie wille, imponujące kasyno, które zostało otwarte w roku 1886 i żeliwne molo wybudowane w latach 1893-94. W okresie „belle époque”, czyli przełom wieku XIX i XX Blankenberge było bardzo modnym kurortem, w którym wypoczywali artyści, bogata burżuazja, prominentni politycy, arystokracja oraz członkowie rodzin królewskich, jak arcyksiążę Franciszek Ferdynand.
Rozwój turystki oznaczał też rozwój miasta, bo turystyka zapewniała zatrudnienie dla wielu mieszkańców. To wtedy rozbudowano port, wybudowano nową latarnię morską i powstało wiele nowych budynków użyteczności publicznej, jak liceum (1882), szpital (1900), wieża ciśnień (1893), kościół św. Rocha (1885) i inne. W XX wieku miasto ponownie się zmieniło, dwie wojny sprawiły, że część zabytkowej zabudowy uległa zniszczeniu. W kolejnych dekadach, zmieniło się też społeczeństwo. Po wojnie wrócili turyści do Blankenberge, ale inni, pojawiła się, tzw. masowa turystyka. Miasto nadal jest popularne wśród turystów, ale dziś nie jest już tak ekskluzywnym kurortem, warto jednak spędzić tu kilka dni.